هر روز در سکوت خيابان دوردست
روي رديف نازکي از سيم مي‌نشست

وقتي کبوتران حرم چرخ مي‌زدند
يک بغض کهنه توي گلو داشت...مي‌شکست

ابري سپيد از سر گلدسته مي‌پريد:
-جمع کبوتران خوش آواز خودپرست!

آنها که فکر دانه و آبند و اين حرم
جايي که هرچقدر بخواهند دانه هست

آنها براي حاجتشان بال مي‌زنند
اصلاً يکي به عشق تو آقا پريده‌است؟

رعدي زد آسمان و ترک خورد ناگهان
از غصه‌ي کلاغ، کلاغي که سخت مست...

ابر سپيد چرخ زد و تکه پاره شد
هرجا کبوتري به زمين رفت و بال بست

باران گرفت -بغض خدا هم شکسته بود
اما کلاغ روي همان ارتفاع پست

آهسته گفت: «من که کبوتر نمي‌شوم
تنها دلم به ديدن گلدسته‌ات خوش‌ست...»

تقديم به بهترين داداش

و

استاد معنوي