گام نهادن انسان در یک سیر و سفر طولانی ، از ظاهر هستی به باطن آن و یا از مجاز به حقیقت ، همان عرفان عملی است .
بدون عرفان عملی ، پرداختن به مباحث عرفان نظری ، نه تنها هیچ سودی نخواهد داشت ، بلکه زیانبار خواهدبود. چـــرا که
انسان به این مبحث ها به عنوان معلم یا شاگرد ، بدون تلاش و کوشش عملی ، جز سرگرمی و سراب فریبنده نخـــواهد بود و
زیان اصلی این کار در آنجاست که انسان تا پایان عمر ، با فرا گرفتن چند اصطلاح و حفظ عناوین مقامات و منازل ، دچـــــار
این توهم شود که در زمره ی عارفان درآمده و به جایی رسیده است ؛ غافل از آنکه در این راه ، بی تلاش و زحــمت و بدون
تحمل رنج و بلا به جایی نتوان رسید.
عشقبازی کار بازی نیست ای دل سر بباز
ورنه گوی عشق نتوان زد به چوگان هوس
باید دانست که درعالم عرفان با درس و بحث به جایی نمی توان رسید و اگر انسان یک عمر از مسائل عملی عرفـــــان دم زند
تا اهل عمل نباشد ، همانند دیگر بحث های نظری ، سودی نخواهد برد.
تنها سودی که از بحث های عرفانی در حوزه ی عرفان نظری و عملی می توان برد ، آن است که این بحث ها انســــــان را به
عمل و سیر و سلوک تشویق و رهنمون کند.
هدف عارفان نیز از سخن گفتن و نوشتن و تشکیل حلقه و محفل ، واداشتن دیگران به سیر و سلوک و ریــــاضت و مجــاهدت
بوده است.
در جهان اسلام ، همه ی عالمان دین ، مشروعیت عرفان و تصوف را نپذیرفته اند و عرفان و تصوف ، از همان آغاز پیدایش
خود ، در اوایل قرن دوم هجری ، با مخالفت شدید برخی از عالمان دین قرار گرفت. از امامان معصوم شیعه علیهم السلام نیز
در نکوهش این مکتب ، روایات بسیاری در دست است.
از این رو در پیمودن این راه ، باید کاملا آگاه و محتاط بود و به تعالیم معصومان علیهم السلام توجه داشت . اما از همان آغاز
کم نبودند کسانی که از عالمان شیعه و سنی که نه تنها از مشروعیت این مکتب دفاع می کردند ، بلکه آن را نــــوعی اسلام و
دیانت عمیق و برتر نیز می شمردند... ادامه دارد ان شاءالله
