امام علی علیه السلام از پیامبر اکرم (ص) نقل فرمود که :
هیچ مؤمنى نیست که ماه رمضان را فقط به حساب خدا روزه بگیرد، مگر آنکه
خداى تبــارک و تعــــالى هفتخصلت را بـــــراى او واجب و لازم گـــــــرداند:
1- هر چه حرام در پیکرش باشد محو و ذوب گرداند.
2- به سمتخداى عزوجل نزدیک مىشود.
3- (با روزه خویش) خطاى پدرش حضرت آدم را مىپوشاند.
4- خداوند لحظات جان کندن را بر وى آسان گرداند.
5- از گرسنگى و تشنگى روز قیامت در امان خواهد بود.
6- خداى عزوجل از خوراکیهاى لذیذ بهشتى او را نصیب دهد.
7- خداى و عزوجل برائت و بیزارى از آتش دوزخ را به او عطا فرماید.
(پرسش کننده در این حدیث مفصل، عالم یهودى بود) که عرض کـــرد راست گفتى اى محمد.
خصال شیخ صدوق، ص 386.
امام رضا(علیه السلام) در فلسفه و دلائل وجوب روزه مىفرماید:
همــانــا (مردم) مــــامور بـه روزه شدند تا بشناسند درد و ناگواریهاى گرسنگى
و تشنگى را، و آنگــــــاه استدلال کنند بر سختیهـــاى گرسنگى و تشنگى و فقر
آخـــرت، که پیــــامبر صلى الله علیه و آله در خطبه شعبـــانیه مــــىفــــــرمود:
و اذکروا بجوعکم و عطشکم جوع یوم القیمة و عطشة، یــــاد آورید از گرسنگى
و تشنگى روزه داریتان گرسنگیها و تشنگیهاى روز قیامت را، که این یادآورى
انسان را به فکر تدارک قیامت مىاندازد که تــــا سعى کند، جد و جهد بیشترى در
کسب رضاى خداوند و کمک به مخلوق ضعیفش بنماید و آنان را از امکانات مادى
و غیر مادى خویش بهرهمند سازد.
وسائل الشیعه، ج 7، ص 4.
